I. Mannen en seks. Twee nieuwe beelden van mannelijkheid
I. Een natuurlijker symbool voor mannelijkheid vanuit de neurowetenschap
Het symbool van mannelijkheid, waar fallustorens de grenzen van het eigen autonome domein bewaken, wordt door de neurowetenschapper Damasio vervangen door evenwichtiger beelden uit de natuur zelf. De beelden maken duidelijk dat het geheim van een natuurlijk mens in het evenwicht schuilt tussen wat hij naar binnen laat komen en wat hij naar buiten brengt. Iedere biologische cel blijft gezond doordat deze een evenwicht zoekt tussen de kracht die hij naar buiten brengt en de ontvankelijkheid waarmee hij dingen opneemt. Juist de balans zorgt voor een gezond organisme. Zo is het ook met de man. Meer over nieuwe beelden voor mannelijke
De autonome zelfstandigheid van een man kan nooit op zichzelf bestaan, want dan gaat hij aan zijn eigen innerlijke processen te gronde. De cel vergiftigt dan zichzelf. Hij is niet ´autonoom´ in de zin van ´volledig voor zichzelf zorgend en zijn eigen wereld met eigen wetten scheppend´, dat is een onnatuurlijke kramp. Deze metafoor geldt voor iedere mens, dus zowel voor vrouwen als mannen. Wel lijkt de evolutie mannen en vrouwen andere accenten gegeven te hebben te hebben. Vrouwen lijken receptiever, ontvankelijker dan mannen, alsof hun omgrenzing opener is. Het algemene gedrag van mannen heeft een omgekeerde voorkeur. Mannen brengen meer naar buiten, met veel kracht en direct actiebereid, terwijl zij minder afhankelijk zijn, hun grenzen sluiten zij eerder voor wat naar binnen wil, ze zijn minder ontvankelijk, minder receptief. De ontvankelijkheid van mannen, het zich instellen op de ander, even luisteren naar de ander, dient nogal eens om af te tasten of ze over zichzelf mogen gaan vertellen in plaats van te luisteren. Een andere nieuwe metafoor voor mannelijkheid is te vinden op ..
II. Testiculaire mannenlijkheid
(lezing Nelson vertaald)
Naar een nieuwe metafoor voor mannelijkheid. Mannelijke spiritualiteit
Reeds lang wijzen feministen ons er op dat de westerse cultuur en
religie levensgroot de betekenissen weerspiegelen die mannen aan hun lichamelijke en seksuele ervaringen toekennen….. Deze veronderstelling heeft mannen grotendeels onzichtbaar gemaakt voor zichzelf. Het heeft mannen ervan weerhouden om bewust en met zelfkritiek stil te staan bij hun zo engspecifieke wijzen van beleven.
Mannen zijn begonnen om hun mannelijkheidsbeleving te “ontmaskeren”….
in de afgelopen jaren, maar het gaat er verwarrend aan toe. De
huidige stromingen in de “mannenbeweging” in de Verenigde Staten
vormen een illustratie van de verwarring over de essentie van het
echte probleem.
De meest konservatieve groep in de Amerikaanse mannenbeweging ziet feministische vrouwen en het verlaten van de traditionelegenderrollen als de grote boosdoeners. Groepen voor “Mannen rechten” illustreren deze ideologie. Vele van hun leden zijn alleen, na een relatie of huwelijk, en vechten met vrouwen om meer macht bij bezit en kinderen. Door zichzelf als pro man uit te roepen, verraden deze groepen voor “Mannenrechten” op een merkwaardige wijze een anti man ideologie, want zij gaan er van uit dat mannen zich nergens iets van aantrekkende wellustige wezens zijn, die getemd moeten worden door meer spirituele en beschaafde vrouwen.
Een tweede soort ideologie
wordt zichtbaar in de “Mythisch politische groep”, die ik de “Masculinisten” zal noemen. Hier wordt
als hoofdprobleem beschouwd het verlies van een archetypische
mannelijkheid, die mannen ooit bezaten maar die zich in de moderne cultuur zelden meer voordoet. Dit komt omdat vaders van hun zonen vervreemd zijn,dat er geen mannelijke oudere mentoren meer zijn voor jonge mannen, en dat er geen mannelijke initiatie riten meer bestaan.
Als oplossing moet de archetypische mannelijkheid weer herontdekt worden door mannelijke verbroedering rond beelden uit mythen en sprookjes. De stuwende kracht en inspirator van deze groep is de Amerikaanse dichter Robert Bly, wiens boek “Iron John” onlangs een bestseller was (Bly,1991). Hoewel zij bezweren dat zij niet antivrouw zijn, vrezen vele Masculinisten dat het radicale feminisme “een nieuw seksueel Manichaeisme aan het bevorderen is, dat leert dat het vrouwelijke archetype gelijk staat met leven en voeding, terwijl het mannelijke archetype neerkomt op gewelddadigheid en overheersing” (Arnold, 1989). Zij geloven dat dit een wijdverbreide vijandigheid jegens mannen tot gevolg heeft en een fletse, wankele, softe mannelijke zelfbeleving. Daarom roepen Bly en anderen op tot “de mannelijke oermens”, die weer gaat lijken op de diepe rijke mannelijkheid van Iron John . Deze groep geeft van weinig benul blijkt voor de mogelijke uitwassen van de patriarchale samenleving en maakt zich niet druk over het feit dat hedendaagse mannelijkheidsbeleving vooral uit anti vrouw en anti homo opvattingen is samengesteld.
Het deel van de Amerikaanse mannenbeweging dat ik het meest
opbouwend vind en dat echt bemoedigend is, zou men de “Liberationisten van de man” kunnen noemen. Deze groep neemt feministische kritiek op het patriarchaat serieus. Bovendien berust haar ideologie uitdrukkelijk op een drievoudige bevestiging: deze is pro vrouw, pro homo, en pro man. Op deze uitgangspunten zijn ook mijn eigen
overwegingen gebaseerd.
Dit zijn de expliciet geformuleerde overtuigingen van de Nationale Organisatie van “Mannen Tegen Seksisme”, de grote
nationale organisatie van mannen in de V.S.
Hoe ontstaat mannelijkheid?
De wortel van het probleem is, geloof ik, dat we ons nog
onvoldoende hebben bezig gehouden met vraagstukken betreffende het sociale proces van de vorming van
mannelijkheid.
ook de mannelijke lichaamsvervreemding speelt hier een belangrijke rol.Lees hierover ook op deze site over lichaamsvervreemding. klik hier bijvoorbeeld
Bij de foto rechts: ik droomde over indrukwekkende mannen waar ik tegen op keek. Toen ineens verscheen een sumo-worstelaar, wilde met me spelen zoals een vader met een kind. We hadden plezier. Kijk niet teveel tegen een man met image op.
