(vervolg waarneming)
van Hem, van wie geschreven staat:
´Ik heb u geschreven (getatoeëerd) in de palm van mijn hand.’
Dat is pas aandacht!
Dat is pas aandacht!. De gewone procesmomenten van ons zien, duren een fractie van een seconde. Ze volgen elkaar op als beeldjes in een film. Maar de gaten ertussen, de achtergrond, is de stille diepere aandacht die ieder soms wel kent: onbevangen waarneming en helder.
Dan vormen we geen cocon om ons heen, geen filtering tegen de enorme straling van de werkelijkheidsbeleving , geen ego die open waarneming blokkeert.
Dit diep verlangen naar waarneming, dit diepe vermoeden,heb ik als volgt omschreven gezien:
‘Een geduldige onbevangen aandacht brengt ook de gaten in het persoonlijkheidsproces aan het licht. Dit kan het gevoel met zich meebrengen dat je uit elkaar valt. Een gevoel van grote droefheid en eenzaamheid kan optreden, alsof een essentieel deel van jezelf, een orgaan dat greep op de werkelijkheid uitoefent, aan het afsterven is. Tegelijk merk je dat de werkelijkheid buiten je een reusachtige stap naar je toe heeft gedaan. Alles wat je ziet wordt intiem, nabij, alsof het gaat om een persoonlijke ontmoeting tussen jou, je zintuigen en wat je waarneemt. Het geeft een gevoel van verbondenheid een gevoel van empathie met de wezens en de dingen. Tegelijk krijgt elk wezen, elk voorwerp, diepte, omdat je oppervlakkige blik van eigenbelang wegvalt.
Een diepte-tekst
M. Duchamp schreef over dit soort waarneming:
‘Zonder bedekking’, want ze verschijnt als een naakte vrouw, gloeiend van passie. In haar linkerhand een schaal waarin een stof om de ontregelende kracht van de liefde aan te wakkeren. In haar rechterhand houdt ze een mes waarmee ze alle conventionele voorstellingen doorsnijdt. Als je haar ontmoet, weet je dat zij het was, waar je je hele leven naar verlangd hebt, zonder te weten waarnaar je verlangde … Is zij niet een deel van onszelf? Daarom zeggen ze dat het verlangen de geliefde is.
