De ziel in de psychotherapie.
door Louis Sommeling (copyright)
In dit artikel over de ziel in de psychotherapie, pleit ik er voor om in onze opleidingen, publicaties en brochures aandacht te blijven besteden aan ‘soul’. Ik zal beschrijven [4] welke wereld we verliezen wanneer we het woord ‘soul’ laten vallen. Wat in het begrip ‘ziel’ geschouwd wordt, mag niet verloren gaan in onze cultuur. Freud verweet Jung een religieuze glijvlucht uit deze aardse werkelijkheid die de wetenschap der psychotherapie ‘in de moddervloed van het occultisme ‘ zou doen belanden. Jung verweet Freud daarentegen een reductionistisch mensbeeld met nare gevolgen ook voor de hulpverlening. Deze tegenstelling wordt in de positie van Pesso overstegen : hij verzoent hemel en aarde door er niet iets verticaals godsdienstigs bovennatuurlijks bij te halen, maar door het werkelijke van de werkelijkheid te laten zien. Beschreven wordt in dit artikel hoe Pesso de begrippen ‘ik'(*ego), ‘zelf’ en ‘ware zelf (*true self) of soul’ anders afgrenst dan Freud en Jung. In een latere paragraaf weerleg ik het vaak gehoorde bezwaar dat het het Amerikaanse woord ‘soul’ een geheel andere gevoelskleur zou hebben dan in alle talen. Ik hoop dat wij in onze externe publicaties en folders naam blijven geven aan het begrip ‘soul’ en besluit dit artikel daarom met een voorstel tot omschrijving van dat begrip in onze moers taal. Het gaat niet alleen om de ziel in de psychotherapie maar werkelijk over de ziel ván de psychotherapie, haar wezen, haar kern, haar doel
Terug naar mijn algemene onderwerpen psychotherapie
